سِر وَݙے سرداراں دے، پیر وݙے مُرداراں دے
سِر وَن٘ڄے تاں عادت ون٘ڄے
سرکارُوں ڈَھِیجے بَھت، بَھڳل گِھنیجے اَݙ ـ
سَـس! نہ کر بُرائیاں، مَتاں لَہنِیں آپݨیاں ڄائیاں
سَکھر دی کُتی بَکھر کُوں بھونکے
سُکی نال سِنی سَڑ ویندی اے
سُن٘ڄیں کُوں سُن٘ڄا سَو کوہ توں وَلّا مار کے مِلدۓ
سِندھ صادقاں دا، چنان٘ہہ عاشقاں دا اتے راوی راشکاں دا
سُݨو سَبھ دی، کرو آپݨی
سَو ݙین٘ہہ چور دے، ہِک ݙین٘ہہ سادھ دا
سَو کوہ تُوں اپݨا گھر نظر آندۓ
سَو ڳالِھیں دی ہِکا ڳالھ
سَو وَن٘ڄے ساہ نہ وَن٘ڄے
سَو ہَتھ رَسہ، سِرے تے ڳَنڈھ
سوٹا ماریں پاݨی جُدا نئیں تِھیندا
سوچیں پیا تے بندہ ڳیا
سُوّر مویا ٹانݙے بَھن کے
سیالے دی بھاہ ہَر کوئی آپ دو کُڈھیندۓ
سَیّد تے مُلاں کُوں خُدا بادشاہی نہ ݙیوے
سِیوِیاں دَرسال تَائیں، چاول بزار تائیں، روٹی قندھار تائیں