عادت سِر نال ویندی اے
عاشقاں ٻَدھیاں کمراں تے دِلّی اڈھائی کوہ
عُـذر کُوں اَکھ ءِچ جاء ہِے
عِشق تے مُشک لُکائے نئیں لُـکدے
عقل دا کُوہتُوں تے ڳنڈھ دا پُورا
عقل ٻاجُھوں مَوجاں ہِن
عقل نہ ہاوی تاں ڄَمّیوں کیوں
عقلوں گُتھی ݙومݨی، سُرمہ پاوے نَـک
عُمرھاں پیکیں گُذری، ناں اللہٰ وسائی
غرض ون٘د دیواناں
غرِیب دا بَھݨویا کوئی ناں، امیر دا سالا ہر کوئی
غریب دی جوانی، پوہ دی چانݨی اے
غریب دی شالا ماء نہ ویاوے ہا
غریب دی کِہیں مَݙی، ہِک کَھٹـڑا تے ٻئی تَـݙی
غریب دی ہَن٘جھ تے ٻیڑی دا وَن٘جھ
پُڄن پتال توڑیں
غریباں روزے رکھے، ݙین٘ہہ وَݙے تھی ڳئے
غریبی میاد تے ویسی، نِـندر تاں کُـٹُوں