تُساں ساݙے گھر دی شان سائیں
میں صدقے تے قُربان سائیں
تُساں نُور حقیقت ازلی دا
میں لا شے لا اِمکان سائیں
تُساں اکھیاں کُوں ݙِتا سوجھلا
تُساں ݙُکھے دِلاں دا ماݨ سائیں
اَساں ڄو منگیا سو پایا ِھے
تُواݙا اَݨ مُک دسترخوان سائیں
تُساں آئے باغِ جہاں کِھڑیا
تھئے مُونجھ تے غم حیران سائیں
تُواݙے مِہـر دی تکݨی، دُور کیتے
سبھ عقل دے وھم گُمان سائیں
میں مُشت غُـبار نِدامت دی
تُساں آقا عالیشان سائیں
تُواݙے در ݙیوݨ دی تھوڑ نہیں
اَساں منگݨـاں ھِے ھر آن سائیں
ساکُوں فُقر و غنا دا نُور ݙیوو
ساکُوں بخشو عِشق نِشان سائیں