واہ (واسطہ) پیا ڄاݨے یا راہ پیا
واہ ڄو خان دی مَݙی، ہِک سَوّڑ تے ہِک تَݙی
واہندے ݙاند گٖوں چَھمَک نہ مارو
وُٹھے دی وا (خَبَر) پَندھیڑُو ݙیندن
وخت پیا بادشاہاں کُوں تے
چِڑیاں کھاون کان٘واں کُوں
وَݙا ٻول اَڳُوں آندۓ
وَݙا سَݙاوݨ سَوکھا اے، وݙا بݨن اوکھا
وَݙا گھر تے بُکھ دا ݙَر
وَݙے سِراں دیاں وَݙیاں پَڳاں
ویلے دیاں نمازاں، کُویلے دیاں ٹکراں
وَڑَن تُوں پہلے نِکلݨ دا راہ ڳولو
وِس کُوں وِس مَریندی اے
وِساخ ڄیٹھ وُٹھا، ساوݨ بدراں مُٹھا
وَل نہ کھاسُوں ݙیلھے، رَب اڳلے پاڑے میلے
وَل وَل ڳِݨو تاں شَے کُھٹ وَیندی اے
وَن٘ڄ دِھیا راوی، نہ کُئی وَن٘ڄی نہ آوی
وہم دا دارُوں لُقمان کولھ وی کائینی
وَہِن دریا تے مِلِن نصِیب
وَیری دی نِگاہ جُتی تے
Â